พันธะไอออนิก คือ พันธะเคมีที่เกิดจากอะตอมหนึ่งอะตอมให้อิเล็กตรอนแก่อีกอะตอมหนึ่ง พันธะไอออนิกเกิดจากอะตอมที่มีเวเลนต์อิเล็กตรอนไม่พออยู่รวมกับอะตอมที่มีเวเลนต์อิเล็กตรอนเกิน
การเกิดพันธะไอออนิก
อะตอมที่มีเวเลนต์อิเล็กตรอนไม่พอจะดึงดูดอิเล็กตรอนจากอะตอมที่มีเวเลนต์อิเล็กตรอนเกิน อิเล็กตรอนที่ย้ายไปนี้จะกลายเป็นอิเล็กตรอนคู่ร่วมกันของทั้งสองอะตอม อะตอมที่ให้อิเล็กตรอนจะกลายเป็นไอออนบวก และอะตอมที่ได้รับอิเล็กตรอนจะกลายเป็นไอออนลบ ไอออนทั้งสองจะดึงดูดกันด้วยแรงแม่เหล็กไฟฟ้า แรงนี้เรียกว่า แรงดึงดูดไอออนิก
สมบัติของพันธะไอออนิก
พันธะไอออนิกมีสมบัติดังนี้
- ความเป็นขั้วสูง พันธะไอออนิกเป็นพันธะเคมีที่มีความขั้วสูง เนื่องจากอิเล็กตรอนคู่ร่วมกันจะเคลื่อนไปอยู่ใกล้กับอะตอมที่มีประจุไฟฟ้ามากกว่า
- จุดหลอมเหลวและจุดเดือดสูง พันธะไอออนิกมีจุดหลอมเหลวและจุดเดือดสูง เนื่องจากแรงดึงดูดไอออนิกระหว่างไอออนทั้งสองมีขนาดใหญ่
- ละลายน้ำได้ดี พันธะไอออนิกจะแตกตัวได้เป็นไอออนเมื่อละลายน้ำ ไอออนเหล่านี้จะถูกดูดซับโดยโมเลกุลของน้ำ ทำให้สารละลายมีสมบัติเป็นอิเล็กโทรไลต์
ประโยชน์ของพันธะไอออนิก
พันธะไอออนิกมีความสำคัญต่อการเกิดสารต่างๆ ในธรรมชาติ เช่น เกลือ หิน โลหะ และสารประกอบอนินทรีย์อื่นๆ
ตัวอย่างของสารประกอบที่มีพันธะไอออนิก
- เกลือ เช่น NaCl, KCl, CaCO3
- หิน เช่น CaCO3, SiO2, MgO
- โลหะ เช่น NaCl, KCl, CaCO3
- สารประกอบอนินทรีย์อื่นๆ เช่น NaOH, HCl, H2O
สรุป
พันธะไอออนิกเป็นพันธะเคมีที่เกิดจากอะตอมหนึ่งอะตอมให้อิเล็กตรอนแก่อีกอะตอมหนึ่ง พันธะไอออนิกมีสมบัติความเป็นขั้วสูง จุดหลอมเหลวและจุดเดือดสูง และละลายน้ำได้ดี พันธะไอออนิกมีความสำคัญต่อการเกิดสารต่างๆ ในธรรมชาติ